Pole tekstowe: INTEGRACJA SENSORYCZNA

Integracja sensoryczna

         Założenia dotyczące podstaw teoretycznych oraz sposobów terapii zaburzeń integracji zmysłowej zostały opracowane przez J.Ayres – psychologa i terapeutę zajęciowego Instytutu Badań Mózgu Uniwersytetu w Los Angeles.Integracja sensoryczna (SI) to proces, w którym następuje organizacja dostarczanych do naszego organizmu wrażeń tak, aby mogły być wykorzystane w celowym działaniu, czyli w reakcji adaptacyjnej.

         U podstaw rozwoju integracji zmysłowej leżą trzy najwcześniej dojrzewające, podstawowe układy zmysłów: dotykowy, proprioceptywny i przedsionkowy. To one stanowią bazę, która wraz z rozwojem i integracją odruchów, nadaje kształt rozwojowi dziecka.

Układ dotykowy ma receptory umiejscowione w skórze i na jej powierzchni, odbierające wrażenia lekkiego i głębokiego dotyku, nacisku, ciepła, zimna, bólu.

Propriocepcja to odbiór wrażeń płynących z mięśni i ścięgien, informujących mózg o położeniu ciała, jego poszczególnych części oraz o tym, czy i jakie ruchy wykonuje.

Układ przedsionkowy (inaczej zmysł równowagi) ma receptory w uchu wewnętrznym, reaguje na siłę grawitacji, ruch linearny i obrotowy oraz przyspieszenie.

Przez zmysł wzroku, słuchu, smaku, węchu, dotyku i zmysł równowagi odbieramy bodźce z ciała i otoczenia. Informacje te przekazywane są do mózgu, następnie odpowiednio segregowane, interpretowane tak abyśmy mogli zareagować w sposób odpowiedni w danej sytuacji (czyli odpowiedzieć prawidłową reakcją adaptacyjną).

Na proces ten składają się:

odbiór bodźców za pomocą zmysłów,

segregowanie - eliminowanie dokonywane w obrębie układu nerwowego, a także rozpoznawanie i przypisywanie odpowiednich znaczeń bodźcom, łączenie tych informacji z uprzednio odebranymi, kojarzenie ich z posiadanymi doświadczeniami czuciowymi lub ruchowymi, wytwarzanie odpowiednich reakcji adaptacyjnych na dane bodźce, zapamiętanie tych sposobów reagowania w celu przyszłego wykorzystania ich.

         Przebieg procesu integracji zmysłów decydować będzie zarówno o jakości wykonywanych przez dziecko ruchów, rozwoju świadomości własnego ciała jak i o sposobie postrzegania świata.

Proces integracji sensoryczno-motorycznej nie zawsze jednak przebiega prawidłowo. W pracy z dziećmi głębiej upośledzonymi umysłowo możemy zaobserwować na poszczególnych etapach tego procesu różnego typu zaburzenia. Mogą one przybierać rozmaite formy, np. zaburzeń napięcia mięśniowego, nadaktywności ruchowej, obniżonej koncentracji uwagi, zaburzeń koordynacji wzrokowo-ruchowej, trudności w rozwoju mowy, zaburzeń zachowania.

Strzałka w lewo: POWRÓT

         Zasadniczym celem tej terapii jest wzbogacanie zdolności mózgu do dostrzegania bodźców płynących z otoczenia, do odczytywania i zapamiętywania ich oraz opartego na tej podstawie świadomego działania. Charakterystyczne jest to, że terapeuta nie jest skoncentrowany na efekcie terapii, lecz na jej przebiegu - nie walczy z objawami, ale z ich przyczynami.

         Jego działania obejmują przede wszystkim:

odpowiednie przygotowanie środowiska zewnętrznego (sala wyposażona w specjalistyczny sprzęt), dostosowanie do potrzeb dziecka prostej stymulacji zmysłów (przede wszystkim czucia głębokiego i dotyku), polisensoryczną stymulację, motywowanie dziecka do podejmowania wysiłku.

 

Grażyna Lesiczka — Pieprzyk

Pole tekstowe: „Kto wiele przebywa z dziećmi, odkryje, że żaden nasz czyn nie pozostaje u nich bez oddźwięku.”
Johann Wolfgang Goethe